Śpiąc w gumofilcach

Jedno pozornie błahe zdanie, rzucone beztrosko w obecności odpowiedniej osoby, może być zdaniem kluczowym. Tym, na które padnie światło zbiorowej świadomości i uczyni cię przedmiotem wspólnej uwagi. A wtedy już nic nie będzie takie samo, bo idąc ulicą odczujesz, że nareszcie zostałeś dostrzeżony.
Nie powiedziałam doceniony, tak dobrze, to nie ma. Ale będziesz mieć swoje pięć minut i zrobisz z tym, co ci się spodoba. 

Sama o tym nie wiedząc wypowiedziałam magiczną sentencję, a, przyznajcie sami, brzmiała ona dość prostacko:

– Kurdebalans, jeśli spadnie poniżej minus dwudziestu, to znowu będziemy spali w czapkach i szalikach!

Jak się domyślacie, prowadziłam banalną wymianę zdań na temat pogody, czyniąc zadość sąsiedzkim rytuałom.
Zdania tego nie musiałam umieszczać na żadnym portalu społecznościowym, ani na bilbordzie w centrum powiatowego miasta. Wystarczyło, że od niechcenia mruknęłam ów bzdet na polnej drodze, w okolicach kapliczki z Jezuskiem Ukrzyżowanym.

Po pewnym czasie (liczonym w dniach, nie tygodniach czy miesiącach) odezwała się do mnie telefonem znajoma z pobliskiego miasteczka.
– Uważaj, kogo wpuszczasz do domu – zażądała stanowczo.

Wytrzeszczyłam uszy ze zdziwienia.

– Czego znowu? – zapytałam miło.

– Jak to czego!? – zagrzmiała tubalnie w słusznym gniewie. – W miasteczku aż huczy od plotek na wasz temat! Podobno nigdy się nie myjecie i nie przebieracie do snu, waląc się w barłóg w tym, w czym chodzicie. No więc jeśli tak właśnie robicie, to przynajmniej nie wpuszczajcie nikogo do domu!

Ucieszyłam się, że bez żadnego wysiłku zostałam zauważona.
Bez wysiłku z mojej strony, bo ktoś tam się jednak wysilił, żeby stworzyć tę jakość.

Wreszcie, po dwóch latach cichego przemykania uliczkami, stałam się lokalną celebrytką. Może niedomytą i śpiącą w cuchnącym barłogu w zestawie kufajka plus gumofilce, ale zawsze coś.

Tylko patrzeć, jak zaczną o mnie pisać w gazetach.
Najpierw w lokalnych, a następnie ogólnopolskich.
Jeśli zgłosi się do nas New York Times, to odeślę ich do swojego agenta, którego w międzyczasie zatrudnię. Będzie mi zarządzał publicity i image. Przewiduję dla siebie świetlaną przyszłość.

Niech mi pozazdroszczą wszyscy ci, którzy dla przyciągnięcia uwagi wyczyniają najdziksze hołubce, a swoje codzienne dokonania prezentują na fejs-zbuku.
Jak powiada moja koleżanka – nie ma rzeczy, której nie zrobiłoby się dla lajka na fejsie.

Słyszałam też, że nie mając konta na Facebooku tak naprawdę nie istnieję.
Nieistnienie moje potwierdziłam nawet doświadczalnie. Oto pewnego dnia, poruszona jakimś zniekształceniem informacyjnym próbowałam napisać komentarz w portalu naTemat.
A tu figa z makiem.
Nie mam profilu zbukowego, a więc nikogo nie obchodzi, co mam do powiedzenia.
Ponieważ nie istnieję.
Wasza strata, pomyślałam butnie i samochwalnie, opuszczając niegościnne progi.

Lecz cóż to?
Dochodzą mnie słuchy, że światli i wykształceni ludzie z Nowego Jorku zabierają swoje zabawki i zamykają konta, ponieważ po latach żmudnych autoanaliz doszli do wniosku, że Facebook to nie jest rzeczywistość, a na dodatek zabiera czas, niczego w zamian nie oferując.
Ja cię kręcę, ale odkrycie!
Narcystyczna globalna społeczność się kruszy, a to już powód do niepokoju.
A jeśli się pokruszy na amen?
Gdzie stada człekokształtnych cudowronków będą uprawiać praktyki adoracyjne?
Gdzie służby specjalne i korporacje będą zbierać dane?

Nieee, musi powstać jakaś nowa jakość.
Nowa globalna platforma wymiany lajków.
Może… Arsebook?