Apolitycznie

W maju dzieje się tyle ważnych rzeczy, że nie starcza mi czasu na błąkanie się po Internecie. Telewizji nie zażywam od 1998 roku ( jestem wegetarianką także intelektualnie), prasa do nas nie dociera, chyba, że ktoś mi prześle pocztą. Dlatego w absolutnym spokoju mogę zajmować się sprawami tego świata. Obserwować. Słuchać. Wąchać. Na skraju lasu wyleguje się brzemienna sarna, obok leży kozioł, patrolując okolicę drobnymi ruchami rogatego łba. Para dudków za chwilę zdecyduje, czy osiedlą się u nas, czy w opuszczonym domu kilometr stąd. Samiec siada na wiśni i zaczyna swoje uhuhu. Bocianica wysiaduje nowe pokolenie, a bocian naprawia gniazdo, uszkodzone przez wichurę. Z olszyny płynie śpiew wilgi, ozdobiony – jak prezent wstążką – zapachem kwitnącej czeremchy i bzu. Wszystko śpiewa, bzyczy, kumka, pachnie i krząta się, dlatego ja siedzę w ciszy i bezruchu.

– Kokokoko kurwa spoko – dobiega mnie od strony drogi. Nic takiego, sąsiad jedzie z mlekiem do zlewni i gdacze. W maju zdarzają się dziwniejsze rzeczy.
– Srutututu pęczek drutu – odpowiadam w duchu porozumienia ponad podziałami.
– To parafraza hymnu na Euro – karci mnie mąż. – Jarzębina.

Nie mogąc znieść dysonansu poznawczego, wyguglałam Euro+hymn+jarzębina i  otrzymałam wynik Kokokoko. Przez dłuższą chwilę rozkoszowałam się wyobrażeniem tłumu kibiców, gdaczących na trybunach.
A skoro już wpadłam w tę sieć, zapoznałam się z najważniejszymi zdarzeniami, mającymi wpływ na kondycję ludzkości na Ziemi:
Oto Doda Dorota Rabczewska wyznaje, że nie zajmuje się polityką. Nie spędza jej snu z powiek kryzys w strefie euro, nie zaczyna dnia od przeglądu prasy, tylko od śniadania. Nawet Polityki nie czyta i wcale nie jest jej przykro. Ta konstatacja tak wytrąciła z równowagi emocjonalnej redaktora-wywiadowcę Żakowskiego, że musiał wezwać dyżurnego profesora psychologii. Psycholog Czapiński przybył na odsiecz s synem.
– Co z tą Dodą!? – załkał redaktor Żakowski drżąc. – To jakieś inne zwierzę niż ja!
Profesor diagnosta wysłowił się obficie, tworząc ad hoc model psychospołecznego salcesonu, w którym analogowe pokolenie Iks  i cyfrowe pokolenie Igrek żyją w światach odrębnych, chociaż wciśniętych w jedną kiszkę czasoprzestrzenną. Te wzruszające próby usytuowania Dody w jakimś porządku świata  poruszyły aż do bólu mój mięsień śmiechu, zwany przeponą. Redaktor Żakowski wyznał, że zawsze marzył o wywiadzie z Dodą (jak większość chłopaków), a kiedy wreszcie go przeprowadził, nie może poradzić sobie z szokiem. Co tak obezwładniającego wyznała, że trzeba było powołać komisję śledczą d/s pokoleń? Otóż powiedziała, że interesuje ją własna osoba, że chce mieć dom w Kostaryce i że ogólnie ma wszystko w dupie, jeśli nie da się tego zjeść, albo jakoś się tym pobawić. To intrygujące, bo powiedziała dokładnie to, co powiedziałby przeciętny polityk, gdyby przez pomyłkę lub na torturach wyznał prawdę. Politycy zajmują się tym samym, co Dorota Rabczewska: kreowaniem własnego wizerunku, występami w przebraniu, ezoteryką, czyli wróżeniem z fusów i zabezpieczaniem sobie spokojnej przyszłości. Tyle, że Doda robi to z wdziękiem i za dobrowolne datki fanów. Politycy zaś obwąchują sobie tyłki za haracz zdzierany z podatnika, zbyt biednego, żeby uciec do raju podatkowego na Cypr. Tak, czy inaczej, sama Rabczewska bardzo mi się spodobała, bo spełnia kryteria zdrowia psychicznego i to zupełnie jawnie, bez poczucia winy. Doszły mnie słuchy, że w Ciechanowie mógłby stanąć jej pomnik i czemu nie? Pomnik byłby zupełnie apolityczny, więc kolejne pokolenia nie musiałyby go nocą chyłkiem usuwać. Tak, wiem, skazano ją za obrazę uczuć religijnych, ale przecież w ramach pokuty mogłaby ponosić moherowe stringi.