Nie czytać przy jedzeniu

Nie znoszę wozić powietrza, kiedy podróżuję samochodem. Mam poczucie winy, jadąc pojedynczo pojazdem przeznaczonym dla pięciu osób. A poza tym lubię być uprzejma, choć to niemodne i trąci zidioceniem. Dlatego zabieram pasażerów, zwłaszcza w dni targowe. Przeważnie staruszki i staruszków objuczonych tobołami, czekających na autobus, zredukowany do jednego kursu dziennie. Jest to mój sposób integrowania się z lokalną społecznością, i jest dla mnie bardzo opłacalny, chociaż opłat za przejazd nie przyjmuję. Tylko słucham. Zazwyczaj wdzięczny pasażer urozmaica mi podróż jakąś krew w żyłach mrożącą opowieścią, kawałkiem dawno zapomnianej historii, albo – w najgorszym razie –  wredną plotką o kimś, kogo jeszcze nie znam, ale niebawem poznam.
Tym razem zabrałam starszą panią, która wlokła dwa ogromne wory czerstwych bułek. Dla kur. Było jasne, że zboczę nieco z drogi, żeby podwieźć ją pod dom. Rozmowa nam się nie kleiła jakoś, widać moja pasażerka była w marnym nastroju.
– Śliczny dzionek – zagaiłam, żeby jakoś ją rozweselić. – To już chyba wreszcie wiosna.
– A psy jo bierz – odrzekła staruszka. – A żebyto, bo aż człowieka skręci.
I zamilkła, najwyraźniej zła na wszystko, z dzionkiem ślicznym na czele. Postanowiłam nie drążyć tematu. Pewnie zmęczona – pomyślałam ze współczuciem i dalej już jechałyśmy w ciszy, bo sama do gadatliwych nie należę. Wjechałam do wsi, którą znałam tylko z nazwy, choć o rzut skarpetą od mojej leży. Patrzę: ślicznie tutaj, gniazda bocianie, strzechy nawet, drewniane płoty i studnia z żurawiem, można tu film o latach pięćdziesiątych kręcić, tylko anteny satelitarne pozdejmować.
– Stoi pani! – wrzasnęła nagle staruszka.
Noga na hamulec, co jest grane, och, jak ja lubię takich wrzeszczących pasażerów, przez takiego kiedyś padnę trupem za kółkiem, no więc staję, wrzucam luz i co teraz?
– Tu pani mieszka? – domyślam się.
– Nie tu, jeszcze z kilometr, ale tam pani nie jedzie, pani się w gównie utopi.
Przecieram uszy i pytam:
– Co?
– Gówno – odpowiada babuleńka i już mam zamiar się obrazić, kiedy dociera do mnie istota rzeczy. Dociera w postaci uderzeniowej fali smrodu. I nie jest to bynajmniej wiejski, swojski zapaszek krowiego łajna. To fetor gówna zaiste szczerego, pochodzącego od człekokształtnych, czyli naczelnych. Podnoszę szybę, ale jest już za późno. Rozumiecie teraz, czemu w tytule ostrzegałam, żeby nie przeżuwać przy czytaniu tego felietonu? No właśnie.
Babci w tym miejscu rozwiązuje się język i wykrzykuje mi z całą nagromadzoną złością wstydliwy sekret tej sielankowo pięknej wioski. I już rozumiem, dlaczego tu nikt nie wita radośnie wiosny, o lecie nie wspominając.
Oto pewien Straszny Cham zbudował sobie na górce nowy dom z wygodami, ale zabrakło mu pieniędzy na szambo. Wystawił więc rurę przez dziurę w płocie, wprost na main street, przy której stoją wszystkie domy w tej wiosce.
I zapanował ruraterror. Płynie sobie równo z górki miazmat autorstwa Strasznego Chama, jego żony, trójki jego dzieci, a okresowo także gości, których miewa agroturystycznie. Płynie sobie rzeka smrodu przez wieś i nikt nie wie, czym to się skończy i kiedy. Zimą mrożone gówno mniej przeszkadzało, ale – ratunku – pamiętamy ubiegłe lato, tłumaczy babunia.
– I weź pani coś zrób, albo powiedz, to jeszcze cię psem poszczuje. Albo spali! – podsumowuje swoją opowieść, przy okazji gasząc wszelkie moje rojenia na temat możliwych form protestu.
– A daliście znać do Sanepidu? – upewniam się.
– Kiego pidu? – dziwi się babuleńka.
No właśnie. Kiego pidu i co w ogóle. Jest grane.
Żal mi ludzi, którzy przez całe nadchodzące lato będą doświadczać tego, w czym ja postałam pięć minut i nie mogłam pozbyć się wrażeń węchowych przez pięć kolejnych dni. Z drugiej strony, bać się każdego Strasznego Chama, to znaczy oddać wszystkim strasznym chamom władzę nad nami. Bo nas psem poszczują. Albo spalą.