Witam

Witam.
Witajcie.

Witajta Ludziska.

Pan Michał Rusinek nadął się i ogłosił, że nie odpowiada na listy, zaczynające się od słowa witam.
Czym obalił – i bardzo dobrze – durne przysłowie, że kto z kim przestaje, takim się staje.

Na portalach rozgorzała dyskusja, jakby od tego coś zależało i nagle faktycznie zaczęło coś od tego zależeć.
Na przykład opinia o piszącym, Bogu ducha winnym witającym.
Nieświadomym, że użył słowa, które się elytom jentelektułalnym, a fe, a fe,  kojarzy z buractwem lub korporacyjną szumowiną. Które pasuje do świata oświeconego jak skarpetki do sandałów.
Pan Rusinek i pomniejsi przeciwnicy witania przytaczają plątaninę argumentów semantyczno-proksemicznych, pasujących do tematu jak skarpetki do sandałów, aby udowodnić, że witać to se może baba dziada w swojej zagrodzie i na tym koniec witania.

A powiem ja wam, że snobów językowych i poprawnościowych połajanek nie cierpię szczególnie i mam ważne powody.
Historyczne.

Biedne słowo, czym ono sobie zasłużyło na takie traktowanie?
Niech pomyślę, czekajta.

Buuu, myślę i myślę, aż mnie zaczęły boleć mięśnie myślące.
I nic.
Nie.
Wymyśliłam.

Witam więc jeszcze raz.
Biorę to inkryminowane słowo, smakuję je, obracam w gębie, wciągam jak spaghetti, żuję jak pizzę, nadymam jak gumę balonową, spluwam nim, obserwuję jego wpływ na prędkość wiatru, na kiełkowanie owsa, na apetyt kota i na własne libido.

I nic.
Szlag by to.

Nadal oznacza tylko to, co oznacza: że ja kogoś witam.

Pytanie: Co robię?
Odpowiedź: Witam.

Za jasną cholerę nie chce oznaczać niczego więcej.

Tylko moją osobistą, oczywistą i absolutnie bezpartyjną czynność, wynikającą z tego, że jak się z kimś jakiś czas nie widziałam, nie słyszałam, nie czytałam się z nim, to najpierw go witam.

Ale, ale.
Nie tak szybko.
Znaczenia można nadawać dowolnie, zgodnie ze stanem własnego umysłu.
Padła teza, że witanie kogoś tak oczywistym słówkiem jak samo witam jest przejawem, aaaa.. kompleksów.
O!

Niech pomyślę (oj, ależ te mięśnie myślące bolą), a może, zasugeruję nieśmiało, że jest akurat odwrotnie?
Że to osobista i bardzo zaangażowana (aż do nieodpisywania na listy) reakcja na witam jest przejawem kompleksów?

Pilne przyglądanie się rzekomym uchybieniom językowym bliźnich jest oczywistym przejawem kompleksów. Nie rozwinę tego jakościowo, bo mam pewną przewagę, pozwalającą mi te kompleksy nazwać.
Więc nie nazwę, bo ćwiczę bycie miłą osobą (to też boli, bo mięśnie miłoosobościowe mi zanikły prawie).

Prawdę mówiąc, ja też nie przepadam za pewnymi formami powitania w e-mailach i liścikach papierowych.
Na przykład Szanowna Pani Anno.
Brrr. Czuję się wtedy jak stara purchawka (którą niby jestem, ale po grzyba mi o tym przypominać).

Ale to przejaw moich kompleksów, a nie powód do tępienia tej formy powitania. A już na pewno nie powód do nieodpisywania.
Nieodpisywanie, to jest dopiero podłe, bo ktoś tam czeka i nie wie, że niestosownie się z Szanownym Panem przywitał.
Nieodpowiadanie, o, to jest dopiero klasa.

Na początku było słowo.
Równie dobrze mogło ono brzmieć: witam.

Słówko witam jest zgrabne, krótkie, jednoznaczne i neutralne wyznaniowo i płciowo.

Oczywiście, no gdzie tam, nie zamierzam witać tych, którzy nie chcą być witani.
Tych żegnam.