Triumf (byłego) Dyrektora Mojafai

Dla Dyrektora Mojafai nastąpiły podłe dni.

W rzeczy samej przestał być dyrektorem, stał się więc zwyczajnym Mojafają, z tym, że imię jego brzmiało Dyrektor, bo tak się jakoś utarło. Albo uczepiło.

Włos na głowie mu posiwiał, a nawet zaczął rzednąć. Przestał się golić na pysku i myć pod pachami, a fąfle mu obwisły, jak u zramolałego baseta.
Nocą chrapał, a w dzień się ślinił.
Z rozpaczy.

Nie klepał już nikogo ni po ramieniu, ani po tyłku, co najwyżej psa kopnął w zadek, gdy ten próbował obsikać mu buty. Co zdarzało się raz po raz. 

Tak to się wlokło przez jakiś czas, aż pewnego dnia …

– Rany, kurdeż, o żesz w mordę! – krzyknęła młoda absolwentka szkoły dziennikarskiej, walcząca o staż w magazynie dla pań.

Była ambitna i pragnęła mieć swoje pięć minut jeszcze w tym stuleciu.
Dlatego siedziała w ogólnoświatowej spluwaczce, znanej jako Internet, surfując tam i śmam, w poszukiwaniu inspiracji.

Na portalu Twoja Rura obejrzała (trzeci raz) znany na całym świecie filmik z (byłym) Dyrektorem Mojafają.
Obraz ten był od pewnego czasu oficjalnie polecany przez psychologów i psycholożki dla wszystkich wyalienowanych, bo nic tak nie wzmaga poczucia przynależności do ludzkiej rodziny, jak wspólne, słuszne oburzenie.

Oburzyła się więc słusznie, zyskując komfort afiliacyjny i mogłaby na tym poprzestać, gdyby nie przykuł jej oburzonej (słusznie) uwagi pewien szczegół.
Obejrzała film ponownie, jeszcze raz, i jeszcze od końca do początku, a szczegół wciąż tam był.
I właśnie wtedy wydała ten triumfalny okrzyk, gdyż zaiste poczuła, że jej pięć minut jest całkiem blisko.

Była jednak w błędzie.
Owszem, zauważyła szczegół, który przegapiły miliony, ale nie miała doświadczenia, siły przebicia, ani też nie była córką nikogo znaczącego, na przykład premiera, dlatego możemy pominąć jej imię, nazwisko, a nawet zapomnieć, że w ogóle istniała.

Kiedy redaktorka naczelna magazynu dla pań zrozumiała, z jaką sensacją ma do czynienia, spuściła pannę po brzytwie, a do sprawy przedzieliła Helę Kopter, słynącą z tego, że słynęła.
Ta zaś natychmiast skontaktowała się ze znanym specem od wizerunku, tym samym, który nawet z bezzębnej, pierwotnie analfabetycznej babci klozetowej potrafi zrobić damę dworu, albo posłankę na sejm. W miesiąc.

To on, filozof, psychiatra, fizyk, matematyk i mistrz gry na ukulele w jednym. To on, doktor Bradykard Ruski-Cybant wziął na siebie strategię wprowadzenia (byłego) Dyrektora Mojafai do świata celebrytów.

Mojajfaja stanął przed wyborem.

– Sprzedamy to! – wykrzykiwał, dysząc mu w twarz doktor Cybant. – Świat cię pokocha tak samo szybko, jak cię znienawidził i będziesz miał to wszystko, o czym teraz nawet nie śmiesz marzyć.

– Ale dlaczego to miałoby być takie ważne, że noszę fiuta w prawej nogawce? – zdziwił się Mojafaja.

– Ja dyktuję tej bandzie idiotów, co jest ważne! – zaryczał Cybant w uniesieniu i zaczął lewitować, mówiąc językami.

Stał więc Mojafaja przed tym wyborem i tak sobie dumał, że z jednej strony pies sąsiada, obszczywający mu nogawkę, z drugiej flesze, kamery, cieleckawhalce, dodabezmajtek, a wszystko na żywo i za pieniądze.

Kopnął więc psa w zad po raz ostatni i rzucił:

– Wchodzę w to.

I wszedł.

Niech zatem nikogo nie dziwi, że gdzie nie spojrzymy, tam Mojafaja szczerzy zęby.

Reklamuje portki dla prawoskrętnych oraz środki moczopędne.

Gra w serialu Prawa Nogawka.
Pisze felietony.
Udziela wywiadów.
Fotografuje, maluje i doradza politykom.
Niedługo ukaże się jego pierwsza książka, biografia, pod tytułem Mojafaja to ja.

Chodzą słuchy, że rozsmakował się w życiu, jak nigdy dotąd.
Stał się ulubieńcem salonów i znowu może klepać facetów po ramieniu, a panie po tyłkach.

Szeroko cytowane są wypowiedzi Mojafai, szczególnie te, w których nic nie mówi.
Zyskał sobie nimi opinię mędrca.

Zapewne zechce startować w wyborach, ale jeszcze nie zdecydował, czy bardziej go znosi w prawo, czy w lewo, czy jakoś pośrodku by się umiał umościć, gdyby przyszło co do czego…

I pomyśleć, że gdyby nie spostrzegawczość pewnej absolwentki dziennikarstwa, której nazwisko wpadło w czarną dziurę niepamięci, to Mojafaja nadal oganiałby się od psa sąsiada i żarłby prozak, wiodąc życie pariasa.