Żale nieparlamentarne

Nie wystarczy wzgardzić radiem i telewizorem.
Nie wchodzić do globalnej sieci? To też niczego nie załatwia.
Nie można sobie spokojnie mieć wszystkiego w dupie, i sobie to tam zwyczajnie mieć, i już.

Dość zajść na chwilę do wsi i już się zaczyna:
Gęby, wszędzie gęby.
Na płocie, na sklepie, a nawet na płotku, oddzielającym Matkę Bożą od wsiowego od motłochu.

Wydrukowane na szmacie i na papierze.
Wyprężone (papierowe) lub obwisłe (szmaciane).

W powiększeniu, w pomniejszeniu i wielkości naturalnej.

Męskie i żeńskie.
A także nijakie.

Gładziutko wygolone, wbrew obowiązującym trendom.

Twarze naszej elity najelitszej. Śmietanki, co się pieniście zebrała na skwaśniałym społeczeństwie. Każda z tych gąb domaga się zaufania. I pieszczot wyborczych.

Domaga się, żeby iść i zagłosować, a oni nam wtedy.
Bo jeśli na nich nie zagłosujemy, to oni nam nie.

Więc głosując na nich, głosujemy na siebie, a nawet bardziej niż na siebie, bo na nich.

Jedni idą przeciw homofobii, drudzy przeciwko homo.
Kiedy się spotkają w brukselskiej kantynie, przyklepią sobie pionę, mordy nasze kochane.
Wymienią numery komórek i adresy mailowe, bo razem.  Sorry, klimat się zmienił i teraz jest odwrotnie. My z nimi, oni przeciw tamtym, ale nie naprawdę, tylko żeby trwały igrzyska, bo chleb już trzeba kupować na raty.

W kupie.
My, Polacy.
Razem Można Więcej Ukraść!

Wyborcy.
Ten ciemnylud z klapkami na oczach.
Głosuj i spadaj.

Dobra wiadomość jest taka, że w Przedpieklu wykryto dodatkowy Krąg Dla Łamiących Obietnice.
Słyszałam, że są wolne miejsca.

Zabawa polega na tym, że delikwenta strąca się w dół, najgłębszy, jaki możecie sobie wyobrazić. Ściany są śliskie i bardzo strome. Klient wspina się, zdziera pazury, wbija zęby i pełznie mozolnie w górę.

Pod koniec, kiedy już widać kres wspinaczki i nagrodę (np. bochenek razowego chleba), pojawia się Pomocna Dłoń. Nieszczęśnik chwyta ją z ulgą i wdzięcznością, a wtedy dłoń cofa się i pokazując faka, spycha go z powrotem w otchłań.

W górze słychać (nie, wcale nie anielskie pienia) drwiący śmiech i okrzyk:
– Ty naiwny ciemniaku, żryj gruz!
 
I tak przez trylion lat do potęgi dwudziestej trzeciej i jeszcze jeden dzień.

Kiedy pomyślę o nieszczęśnikach, uwięzionych pośmiertnie w tym jakże zabawnym (i jakże znajomym!) Kręgu Przedpiekla, robi mi się ich żal. Popłakuję ze współczucia, wycierając nos jakąś twarzą wydrukowaną na papierze toaletowym.

Serce mi się ściska na widok tej źle zamaskowanej zachłanności, skrytej pod cienką warstwą syntetycznej troski.
Wyraz twarzy nabyty nietrwale na pobieżnym szkoleniu z mowy ciała.

Wiszą ci biedacy na płotach, w wystawach sklepowych, straszą dzieci wracające z białego tygodnia.
Powiszą i porwie ich wiatr.
Zmoczy ich deszcz.
Przeżują bezpańskie psy.

I tyle z tego, że sobie powisieli.