Biotransfer

Rozpaczliwie rozglądam się dookoła, w poszukiwaniu źródeł optymistycznej narracji.

Jeszcze wczoraj świeciło słońce, trznadle uwijały się pod jabłonką, koty mruczały, leżąc na nagrzanym parapecie.
Ale przyszedł wicher i wszystko zmienił.
Wywiał całe ciepło, smagnął deszczem i potargał smętne badyle na łące.

Po podwórku fruwają kawałki papy i reklamówki, w których dalecy i bliscy sąsiedzi przywożą z miasta swoje zakupy.
I bądź tu wesoła!

Ten felieton MUSI być optymistyczny. Już sama myśl o tym od tygodnia wywołuje we mnie ciarki, tremor, migrenę i bezsenność.
Czuję się jak ponury wielbłąd, sterczący bezradnie u wrót igielnego ucha. Jak ja się, do cholery, przecisnę na stronę optymizmu?

Żeby było jeszcze milej, straszliwy podmuch  zrywa linię wysokiego napięcia i zostaję bez prądu.
A komputer, dziwnie się składa, potrzebuje elektryczności, żeby coś na nim napisać. Wzdycham do czasów kartki i długopisu, ale z drugiej strony jak ja bym miała dostarczyć tekst do miasta? Gołębiem pocztowym?
O, i znowu zrzędzę i jojczę.

No, skoro musi być optymistycznie, to za żadne skarby świata nie napiszę o biotransferze byłego polityka PiS, Michała Kamińskiego. Może tylko wspomnę półgębkiem, żeby stało się zadość tradycji, nakazującej felietoniście pisanie brzydkich rzeczy o innych.  A może jednak napiszę trochę więcej? Ostatni raz, obiecuję!

No więc tenże Kamiński, znany szerzej już w poprzedniej dekadzie ze swej, hmm… wypowiedzi o homoseksualistach („pedały, a jak mam ich nazywać, przecież to są pedały”) po odejściu z Prawa i Sprawiedliwości i porażce PJN miał się słusznie zapaść pod  ziemię i więcej do polityki nie wracać. To była dobra wiadomość dla tych, którzy pamiętają go, wręczającego Augusto Pinochetowi ryngraf z Matką Boską w akcie hołdu dla jego osiągnięć ( ostrożny bilans tychże osiągnięć: 1 do 3 tysięcy zamordowanych, około 30 tysięcy torturowanych i blisko 80 tysięcy internowanych ).

Ale oto wstaje z popiołów ten nasz feniks, czując w sobie – jak twierdzi –  patriotyczny, geopolitycznie motywowany zew. Wstępuje do PO i siada od razu po prawicy ojca, czyli na pierwszym miejscu listy wyborczej do Parlamentu Europejskiego.
Lud miast i wsi, a zwłaszcza lud lubelski  (bo to lubelskie struktury PO wetknęły Kamińskiego na pierwsze miejsce swoich list) rozdziawia twarze w niechętnym zdumieniu, ale niesłusznie. Dziwić się należy wtedy i tylko wtedy, kiedy dzieje się coś niezwykłego.
Czy gorączkowe lokowanie się najbliżej suto zastawionego stołu (zwanego potocznie korytem)  jest czymś niespotykanym?

Choć przyznać muszę, że transfer tego konkretnego polityka do obszaru, cytuję: „umiarkowanej, liberalnej centroprawicy” (ki czort???) należy do  najdziwniejszych  wydarzeń z kategorii pokazywania wyborcom  środkowego palca. Jeszcze przed chwilą narodowiec, homofob i antysemita, dziś beniaminek Donalda Tuska i w ogóle fajny koleś.
Ejże, ejże. Toż to istny cud.

Dlatego nazwałam  to zjawisko biotransferem, bo zrozumcie, że aby przeżyć takie nawrócenie, trzeba przemiany głębszej, niż prosta zmiana myślenia. Tu zaszły  radykalne zmiany organiczne, że tak powiem. Na poziomie komórkowym, albo nawet kwantowym. 
Patrzę i obserwuję, bo ja też staram się o biotransfer, jak wspomniałam  na początku  tego felietonu.

Nie startuję wprawdzie w odmęty polityki, ale staram się o zmianę wizerunku.
Dostałam bowiem stanowcze zalecenie, żeby zacząć się wiosennie uśmiechać. Niestety, nie dostałam na to żadnej dotacji unijnej, więc cały mój biotransfer do Strefy Radości odbywa się na kredyt.

Technicznie takie przejście to powinna być łatwizna, nawet dla abstynentki.
Już odwiedziłam ortodontę, zamawiając radośnie uśmiechniętą wkładkę nazębną.
Nakładkę zębną.

Tak sama  z siebie, spontanicznie, to potrafię tylko zrzędzić, krytykować i szukać dziury w całym (które przecież wcale nie jest całe!).
Ale umieszczenie w pysku uśmiechu trwałego powinno załatwić sprawę.

Bo – do waszej wiadomości i proszę podać dalej – kiedy wyszczerzasz gębę w paroksyzmie radości, organizm zaczyna produkować hormony podnoszące nastrój. Głównie serotoninę. Neurobiologia już dawno wie, jakie biologiczne sprzężenia zwrotne odpowiadają za optymizm.
Ja też wiem.
To nie jest wiedza tajemna, tylko elementarz: kiedy zaczynasz się śmiać, wraca poczucie szczęścia.

Wszyscy myślą, że zależność jest odwrotna – że kiedy poczujesz się szczęśliwy, to będziesz się śmiać.
Błąd.
Zapamiętajcie, gdyby naszła was ochota na wiosenny optymizm.

Słucham?
Dlaczego sama nie korzystam z tych odkryć? Do tej pory podobało mi się być pesymistką i zołzą.
Pesymistyczną zołzą.

Ale – jak powiadam – otrzymałam ostrzeżenie, że takie postawy tolerowane nie będą.
Mogę sobie pisać o czym mi się żywnie podoba, ale, psia mać, op-ty-mi-stycznie.