Wesoły świąd

Co u was, Ludziska kochane?

Czy dostaliście już przedświątecznego selektywnego przyśpieszenia czynności życiowych?
Tego spidu-stupidu na poziomie emocjonalnym, intelektualnym i – a jakże – cielesnobieżnym?
Tego świądu, jak świerzb na dopingu sterydowym, nakazującego drapać się na wyżyny zakupologicznej aktywności?

Czy biegacie już po mieście z wywieszonymi ozorami, klucząc między smrodliwym sklepem rybnym a pachnącą drogerią?
Może zastanawiacie się, czy i dla kogo warto szarpnąć się na prezent z klasą, a komu wystarczy komplet zmywaków z Wszystko Po 5 Złotych?

A bajdełej: W sieci globalnej doradcy życiowi prześcigają się w podpowiadaniu „co zrobić, żeby prezent był trafiony”.
Moim zdaniem to jest najłatwiejsza rzecz pod słońcem: wystarczy do niego strzelić.

U mnie panuje spokój najbłogszy, jeśli pominąć spazmatycznie podrygujący spam.
Usiłuje się toto przebić przez zapory antyspamowe, częściowo z powodzeniem.
Jak?

A tak, że zamiast banalnych formułek „tylko teraz jedyna i niepowtarzalna okazja!” nadawcy  używają frazy „kochana Anno”.

Kocha mnie Jessops,
kocha Calumet,
kochają mnie tłumacze z i na hebrajski,
lichwiarze,
sprzedawcy kalendarzy
i doradcy finansowi,
pozycjonerzy stron internetowych
i w ogóle wszyscy mnie pokochali hurtowo.

Bez wzajemności, bo zimna sucz z tej kochanej Anny.

Inne, niehandlowe przejawy życzliwej aktywności międzyludzkiej zanikły z okazji zbliżającego się przyjścia na świat Zbawiciela.

Tym bardziej zdumiały mnie i zachwyciły wiadomości (trzy) od zupełnie obcych bratnich i siostrzanych dusz.
Dusze te, przeczytawszy Dziunię, zapragnęły napisać do mnie kilka ciepłych słów. Naprawdę ciepłych, inspirujących, podnoszących na duchu.

Nigdy nie przestanie mnie zachwycać, że komuś się jeszcze chce odezwać zupełnie bezinteresownie.

Bo, co tu kryć, ta Dziunia walczy samotnie, jak to dziunia.
Nie ma zajebistych rekomendacji, patronatów medialnych, sponsorów, bo to jest dziunia, a nie jakaś celebrytka.

I wiecie co?
Ona sobie chyba w tym świecie radzi, takie odnoszę wrażenie.

Na razie muszę zadowolić się wrażeniami i wcale nie narzekam, bo – jak mówię – takie bezinteresownie serdeczne listy od czytelników, oraz recenzje w zupełności zaspokajają mój głód emocjonalny.

W ubiegłym roku otrzymałam pod choinkę rózgę. A właściwie oścień.
Widzę, że Mikołajowi ponury humor wciąż dopisuje, bo tegoroczny prezent jest jeszcze bardziej wyrafinowany: oto ja, kocia mama, dostałam silnej alergii na futerko.

Najpierw myślałam, że to zbieg okoliczności, ale nie.
Po każdej sesji głaskania obsypuję się bąblami pokrzywki.
Swędzi jak wściekły świerzb na dopingu sterydowym!

Koty, te rozpieszczone, spragnione czułości gnojki, nie mogą zrozumieć, dlaczego zostały pozbawione dotyku.
Psia krew!

Pyszczki układają im się w smutne znaki zapytania, zielona żałość wyziera z dwóch par  ślepi.
Kto im wyjaśni ten nagły chłód?

Pod kuchennym oknem przybywa martwych nornic. Bunia i Dziunio znoszą swoje łupy i składają w tej prowizorycznej trupiarni.
Przyszło mi do głowy, że płacą mi daninę, jakieś kocie ofiary całopalne w intencji przywrócenia łaski głaskania.
Psia krew!

Głaskanie kotów zlecę nieodpłatnie, praca w systemie akordowym.