Anna Maria Nowakowska

Tegoroczne wybory przyniosły obfity plon.
Nie wszystkim, oczywiście.
Opłaciły się dziennikarzom, felietonistom  i pieniaczom.
Już dawno nie mieliśmy, my pismaki, tylu koralików do nanizania na nić sarkazmu, ironii i satyry. Już dawno miłośnicy słownego plucia na odległość nie otrzymali tak wdzięcznej okazji do poobrzucania się nawzajem zawartością szamba. Już dawno nie oglądaliśmy takiej pięknej katastrofy demokratycznych procedur.
Ileż pisania, ileż ględzenia, ile kamieni do rzucenia!
Całe zastępy „ekspertów” znalazło szybkie zatrudnienie na umowy śmieciowe, żeby wyjaśnić prostemu, ciemnemu ludowi, co jest z nami – wyborcami – nie w porządku.

Lecz żeby ktoś zyskał, ktoś musi stracić, jak nas nauczył Izaak Newton.
Wprawdzie mechanika kwantowa próbuje podważyć tę własność wszechrzeczy, póki co jednak nikomu nie udało się udowodnić, że zysk się bierze znikąd.
Nadal uczymy się w szkole, po czym natychmiast zapominamy, że „masa ciała i układu ciał nie zmienia się podczas przemian i oddziaływań fizycznych, a masa układu jest sumą mas ciał wchodzących w jego skład”.

Skoro korzyści zyskały wyżej wspomniane grupy (oraz beneficjenci przypadkowych aberracji w procesie głosowania), to kto stracił? Obawiam się, że cała reszta społeczeństwa.
Tym większa to strata, że dotyczy złudzeń, które kochamy ponad rzeczywistość.
Gdy wszyscy nagle widzą w jak niestabilnym systemie wiodą swoje powszednie życia, ogarnia ich lęk i gniew.

Te dwie emocje – gdy już przejmą kontrolę nad rozumem – to trujący napęd wszelkiej destrukcji. Zbiorowe emocje są niesłychanie łatwe w obsłudze, ale nieprzewidywalne w skutkach.
Nieprzekonanych odsyłam do nauki historii.

Czy pozwolicie, że ja także wezmę udział w zbiorowej korzyści dziennikarskiej braci i skrobnę coś w wyżej wymienionej kwestii?
Nie będę tu wyliczać zawstydzająco kretyńskich „wpadek”, ani powtarzać niemądrych diagnoz w stylu „ależ ludzie są głuuuupi”.
Jeśli trzy na dziesięć osób nie potrafi wypełnić poprawnie karty wyborczej, to nie one są idiotami, tylko karty tej autorzy.
Odpowiedzialność za zrozumienie spoczywa w dużej części na nadawcy komunikatu, przypomnę.

Ponure i perwersyjnie humorystyczne jest to, że z powodu nieczytelnej instrukcji obsługi kart do głosowania nasze dobre intencje znalazły się tam, gdzie zawsze: w piekle wzajemnych wyzwisk.

Nie ekscytują mnie zupełnie wyniki wyborów.
Gdyby to miało jakieś znaczenie… wybaczcie mój cynizm, ale tyle już widziałam „zmian”, że nie mogę brać serio przedwyborczych haseł, obietnic i innych manipulacji.
Biorąc pod uwagę skutki dojścia do władzy tej czy innej partii, równie dobrze można rzucać monetą. Albo ustalić kolejność dziobania na najbliższe sto lat.

Czy partia Razem Można Więcej Ukraść będzie lepiej rządzić od partii Tamci Są Jeszcze Gorsi?
Czy stowarzyszenie Zróbmy Przekręt Ponad Podziałami wniesie do życia obywateli większe dobro niż stronnictwo Kto Kręci-Chachmęci Ten Ma?

Problem w tym, że żyję już dostatecznie długo, aby nie emocjonować się tym, kto będzie na moich oczach tworzył sieć szwagrów przez następne cztery lata.

Każdy system oparty o rywalizację będzie wyradzał się w dżunglę pełną drapieżników i ofiar.
Biznesmenów i frajerów.

Możecie to twierdzenie uznać za mój skromny wkład do wyjaśniania „jak to wszystko działa”.
Ano, tak działa, w obrębie doczesnego świata ożywionej materii.
Gdzie jest rywalizacja, tam nie ma współpracy, nie mówiąc już o innych miłych rzeczach: życzliwości, współczuciu i wspólnocie.
Jak to działa w świecie kamieni, nie wiem.
Ale w świecie zwierząt – właśnie tak.

Czy wiem, jak można zmienić ten parszywy układ?
Oczywiście, że wiem.
To jest tak proste, że aż nie do uwierzenia.
Wystarczy zajrzeć we własne oprogramowanie i zrobić niewielką korektę.
Aktem wolnej woli.

Jest jednak pewien warunek:
Należy uczynić to samemu sobie. Nigdy bliźniemu!
Naprawianie, nawracanie, uzdatnianie do życia w społeczeństwie sprawdza się wyłącznie w stosunku do siebie.
Nie da się uczynić lepszym człowiekiem sąsiada.
Ale o ileż przyjemniejsze jest dowodzenie, że to on, a nie ja powinien się poprawić.

Panie i panowie z pozornie różnych partii i stronnictw, jesteście bardzo do siebie podobni.
Przewidywalni.
Szczerze mówiąc nie widzę między wami różnic, na które się powołujecie.

My, ciemny lud, jesteśmy zdani na siebie.
Wy zaś jesteście bezużyteczni, nawet jeśli wydaje wam się, że wygraliście wybory.