Wpatruję się w ikonę poczty emailowej. Z nadzieją.
Jak wiadomo od patrzenia z nadzieją różne rzeczy mogą się wydarzyć.
Więc patrzę.
Żeby nie przegapić.

Każdy symbol kopertki na pasku zadań radośnie porusza moje ledwo żywe serce.
Otwieram.
O, viagra.
O, Tesco.
O, Jessop. 
Delete. Fuck off.
Coraz mniej spamowego śmiecia przychodzi, jakby cały światowy handel już zwęszył, że nic od nich nie kupię.

Czekam od stycznia na kilka ważnych odpowiedzi. Od lutego na kilka innych, nie mniej ważnych. Czekam od kilku tygodni na bardzo ważną decyzję, której podjęcie mogło zabrać – no dobrze – trzy dni. Czekam na odpowiedź typu: tak-nie.
Ludzie, to jest takie proste: kliknąć odpowiedz nadawcy.
Zrozumcie:
gdybym miała tyle czasu na czekanie, wysłałabym gołębia pocztowego, nie email.

Żyję jak na przystanku autobusowym. Ale takim z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.
Przystanek Pekaes w Zadupiu Dolnym, trasa Zdechłe – Sczezłe.
Taki przystanek, na który może coś przyjedzie, a może nie.
Pewnie tak.
Ale.
Nie wiadomo kiedy. Nie wiadomo, czy się zatrzyma. Nie wiadomo, dokąd pojedzie.
I czy pojedzie.
I w ogóle.
Nic. Nie. Wiadomo.

Bo komuś się nie chce kliknąć i napisać: pocałuj mnie w dupę i spadaj na drzewo.
Że nie wspomnę o: podoba nam się i chętnie nawiążemy kontakt.
Albo: w nawiązaniu do tego, o czym pisałam wcześniej.
Cokolwiek.

Odpowiadam na emaile. Tak szybko, jak się da.
Najchętniej od razu, tak rozumiem ideę Internetu.
W odróżnieniu od gołębia.
Pocztowego.
Odpowiadam szybko bo wiem, że ktoś czeka. I to mnie owszem, obchodzi.

Najbardziej w świecie nie znoszę ludzi, którzy piszą do mnie z genialnym pomysłem na współpracę, angażują moja uwagę, wzbudzają nadzieję. Trwa ożywiona wymiana korespondencji do chwili, w której pytam o warunki współpracy. Wtedy taki oszołom wpada w ciemną materię i zamienia się w gwiezdny- kurwa – pył.
Następny kontakt nastąpi za pięć lat, jak podają moje źródła.

Zatem:
Halo! Szanowna Pani Wiesiu! Wypieprzam Cię – z całym szacunkiem – z mojej książki adresowej. Skończyłyśmy współpracę. Może sobie Paniusia zatrzymać moje pomysły, free of charge.
I am done!

Pani Halinko! Ja myślę, że on już dawno to przeczytał. Pewnie zdążył się już tym podetrzeć. Ma Pani rację, nie jestem aż tak ważną osobą, żeby mi odpowiadać. Za wyjątkiem sytuacji, kiedy to Pani czegoś ode mnie chce. Tak na szybko, zawsze do usług.

Wiecie o co mi chodzi, prawda?
Te klimaty, kiedy się czeka na odpowiedzi, od których coś zależy.
Od których zależą dalsze poczynania.

Postanowiłam przestać czekać.
Od dziś.
Za całą świadomością, że mi się to nie uda.
Nadal będę się gapić w tę ikonę jak szpak w telewizor.
Czekać.
Udając przed sobą, że nie.
Czekam.
Na email.
Na telefon obiecany w poprzednim emailu – zadzwonimy w środę, proszę czekać.
I nic, cisza.
Bo jestem nikim.
Nikim, komu warto poświęcić chwilę uwagi.

Za wyjątkiem.
Chwil, w których czegoś się ode mnie chce.
Najlepiej na już i za free.

Bo przecież i tak się nudzę, prawda Pani Ewo?

Mój umysł i serce dążą do symetrii.
Symetrycznie będę trzniać emaile i chromolić telefony.
Kiedyś.
Jeszcze nie teraz.
Jeszcze nie mogę sobie na to pozwolić.

To wszakże nie dotyczy moich przyjaciół.
Dla nich mam tu coś innego.
O, popatrzcie na to zdjęcie.

Lata siedemdziesiąte ubiegłego wieku.
Nie mieliśmy wtedy telefonów komórkowych i Internetu. Słowo honoru, no nie wiem…
Jak dało się żyć bez tego?
Listy wysyłaliśmy pocztą czy jakoś tak?
Nie pamiętam.
W moim kudłatym zakutym łbie błąkały się wtedy różne myśli i plany.
Nie miałam żadnych złych przeczuć. Ani mi nie przemknęło przez myśl, że pewnego dnia stanę się zero warta.
Anna Zerowarta Nowakowska.
Tego nie było w planach.

 

Kiedyś nienawidziłam pisarzy.

W księgarniach i bibliotekach wpadałam w czarną rozpacz.

Prezesie – myślałam – przecież już wszystko zostało napisane.
Zużyto już wszystkie słowa, frazy i metafory.
Nic dla mnie nie zostało.

A ja tak bardzo chciałabym pisać.

Na dodatek – kim ja jestem, żeby używać tych samych słów, którymi operują mistrzowie?
Kiedy przeczytałam Sto lat samotności obraziłam się śmiertelnie.
Jak on mógł!
Teraz już nie odważę się napisać ani słowa.
Bo – choćbym pisała tysiąc lat i jeszcze rok – nigdy nie uda mi się  pisać tak pięknie.

– Przestań czytać – poradził  mi ktoś.
Nie mogę przestać. Prędzej przestanę jeść i pić.

– Więc przestań się porównywać – poradził inny.
Ale jak? Całe życie uczono mnie sprawdzać moją wartość w oparciu o uznane wzorce.
Komparatystyka stosowana jest przecież moim bazowym oprogramowaniem:
Kto dalej pluje? Kto lepiej skacze? Kto ma rację a kto jest bez racji odkopnięty na bok? Kto ładniejszy? Kto lepszy? I gdzie ja się plasuję w tym rankingu?
No, gdzie?

– To usiądź i pisz – zniecierpliwił się kiedyś mój mąż. Nie pamiętam który.
– Ale ja nie wiem, czy umiem pisać dobrze.
– To nie pisz – odpowiedział.

Cóż, zawsze jest wybór, ludzie.
Ważne, żeby dokonać go świadomie.
Niech to przeklęte oprogramowanie, nakazujące porównywać się z innymi i popadać w depresję lub pychę, nie rządzi wyborami serca.

Porównując się z innymi stajesz się próżny lub zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie.
Desiderata

Staram się o tym pamiętać.
Cokolwiek robię, staram się o tym pamiętać.
Piszę te słowa do Andrzeja i do wszystkich, którzy pragną coś opowiedzieć, lecz wciąż zwlekają bojąc się, że nie potrafią tego zrobić wystarczająco dobrze.

***

A teraz o czymś jadalnym.
Gdyby nie przyjazd Agaty, to moje Święta Wielkanocne byłyby oparte o następującą kompozycję kulinarną:

Tą fotografią zadaję kłam pewnej wrednej plotce, którą niesłusznie rozpowszechniałam, a teraz pokornie odszczekuję. Otóż twierdziłam, że w Anglii nie ma koperku.

A co to jest wobec tego w tej doniczce – pytam?
To jest koperek, który właśnie wyrósł na żyznej ziemi w mojej kuchni.

Nie wyobrażam sobie życia bez książek i bez koperku.
Skoro na jedno mnie nie stać a drugiego nie ma w sklepach, to poradziłam sobie tak:
Książki zaczęłam pisać a koperek zasiałam.
I o!
Mam.

Docelową potrawą z tych dużych jarzyn są ziemniaki nadziewane kartoflami, czyli uczta beneficiarzy.
Sposób przyrządzenia:
Dwa ogromne ziemniaki ugotować i przekroić.
Ej, tylko nie obierać!
Łyżką wydłubać miąższ ze środka, rozgnieść i dodać koperek, sól, pieprz. (Jeśli akurat przyszły benefity, to dodać trochę tartego sera/pieczarek/chrupiącego smażonego bekonu/majeranku/inne pomysły.)
Zapakować ten farsz do dziury w kartoflu, uklepać i do pieca. Przydałby się do tego żurek, ale od czego wyobraźnia!

Życzę Wam Ludzie pogody w sercach i samych zielonych świateł na drodze życia.
Życzę Wam tego, co dla Was dobre, lecz – jak zawsze – nie tego, o co prosicie.
Bo to dwie różne sprawy, a ja Wam dobrze życzę.

Ja będę świętować zmartwychwstanie nadziei, która czasem cicho umiera, lecz nigdy na zawsze.
Bo wciąż żyjemy i nic nie jest na zawsze.
Ja też jestem tu tylko przelotnie i wciąż nie wiem, czy umiem to wykorzystać.

Będę się cieszyć tymi dniami i skrzętnie omijać myśli, które mnie bolą.
Nie będę myśleć o bliskich, których nie widziałam tak dawno. Nie pozwolę sobie na wspomnienia o moim domu, który gdzieś tam stoi wśród pól, taki pusty, zarośnięty bluszczem, stareńki.
Pomyślę o rzeczach, które są tu i teraz.
I spróbuję nie tęsknić tak boleśnie.
Przecież – cokolwiek się wydarza – moje życiowe motto brzmi niezmiennie:

Co mnie nie zabije, to mnie rozśmieszy

Wesołych Świąt, Ludzie Dobrzy.

Ania

Właściwie mogłabym już dalej nie pisać. Wszystko jasne.
Kac to kac.
Pojawia się wtedy, kiedy brakuje niezbędnego czynnika (substancji, zachowania), dającego poczucie komfortu.

W tym przypadku rzecz dotyczy pisania powieści.
Uparłam się odpocząć w Dziunię i słowa dotrzymam.
Dyscyplina obejmuje także umiejętność zatrzymania się w umówionym miejscu, na umówioną przerwę technologiczną.
Czyszczenie dysku, czyli wietrzenie mózgu.

Ale – ludzie kochani ratunku – pisanie online u-za-leż-nia.
Kto jak kto, ale ja powinnam to przewidzieć.
A nie.
Teraz mam za swoje: łażę ponura, śni mi się, że piszę polemikę z portalem Fronda.pl – już gorszego koszmaru nie można wyśnić.
Fronda, też mi coś.
To są narodowcy, czyli ludzie osadzeni w głębokim umysłowym średniowieczu, albo i gorzej.
Po co miałabym z nimi polemizować? Nawet we śnie?
Ani chybi wali mi na dekiel, skoro mam takie sny.

A na jawie jeszcze gorzej: nie mogę skupić się na żadnej umysłowej aktywności. Wyjątkiem jest oglądanie serialu Terminator, który – jak wiadomo – jest niesłychanie pobudzający intelektualnie. Prawie jak 24 godziny z Jackiem Bauerem, tylko inaczej.
Zatem: jestem zajęta inaczej.
W ramach czyszczenia twardego dysku mózgowego obserwuję ptaki jedzące chlebek razowy z ziarnem słonecznika. Patrzę, jak fajnie kłapią dziobami: kłap, kłap.
Żółtymi dziobami.
I to już cała aktywność mojego płata czołowego.
Zastanawiam się, czy on mi jest w ogóle do czegoś potrzebny?
Może komuś go wydzierżawię, oddam w leasing.
Ten płat.

Za to w rejonie mojego hipokampa kłębią się emocje związane z Trybunałem Pracy.
Emocje przykre, żeby było jasne. Lęk, wstyd, upokorzenie – łatwo zgadnąć, jak one smakują.
Fuj.
Tak smakują.

I gniew, tak Dorota, masz rację.
Mój gniew – do pewnego czasu stłumiony przez obawy i oczywiste zagubienie – teraz liże moją wątrobę jak wściekły pies.

Ale mam coś, czego do wczoraj nie miałam: mam wsparcie.
Od Doroty właśnie.
Uważam to za jeden z tych cudów, które przytrafiają mi się, kiedy lecę w dół na zbity pysk.
Że ktoś zna kogoś, kto zna kogoś, kto… wiecie pewnie jak to działa.
Dziś wiem więcej niż wczoraj, przybyło mi pewności, że dobrze robię walcząc.

Jutro sobota, nikt nie będzie mnie straszył stukaniem do drzwi i telefonami.
Jutro usiądę i napiszę o pracy w systemie: pracuj albo zdychaj.
Pracowałam w tym systemie od września 2007 aż do kwietnia 2008, kiedy wypadek przerwał tę ponurą groteskę.
Chciałam odejść i zapomnieć, ale nie wolno mi tego zrobić.
Tam wciąż pracują dziewczyny i kobiety, które same o siebie nie zadbają. Bo boją się stracić pracę, nie znają języka, nie znają swoich praw.
Ja już niczego się nie boję, chociaż nadal nie mogę przejść spokojnie obok mojego byłego miejsca pracy.
Robi mi się słabo i dostaję ataku paniki, więc omijam to zapowietrzone miejsce szerokim kołem.

Ale we mnie to nadal jest.
Nie mogę ominąć tego miejsca w sobie, które przypomina mi, jak łatwo jest się stać odczłowieczonym tanim mięsem roboczym.
Jak trudno przestać nim być.
Zawsze to wiedziałam, ale z jakiegoś powodu musiałam doświadczyć. Może należało mi się, może takie doświadczenie do czegoś jest mi potrzebne.
Próbuję przypomnieć sobie, jakim byłam kiedyś człowiekiem.
I nie mogę.
Sobie przypomnieć.
Jutro więc napiszę o tym, jak być niewolnikiem i dać się traktować jak szmatę.

Odwrotność poradników pod hasłem: jak się nie dać.

Ja się dałam.
Więc jestem specjalistką od dawania.

Dużo serdeczności dla tych którzy się dają i tych którzy się nie dają.

Ania na ciężkim kacu Dziuniopochodnym

A zatem udało mi się zakończyć szczęśliwie, jeśli wolno mi użyć tego słowa. Zważywszy na okoliczności, w jakich zostawiam ją, jadącą do domu (tylko podnoś tyłek na wybojach).
Tak czy inaczej od trzech miesięcy siadałam każdego dnia potulnie, żeby napisać kolejny rozdział.
Jak widzieliście przestojów miałam niewiele i wyłącznie z ważnych powodów.

Dlaczego to podkreślam?
Dlaczego się tu puszę jak paw lub pawian?
Ponieważ tak się składa, że regularna i zdyscyplinowana praca była mi obca, w kontekście pisania.
Owszem, pisałam.
Kiedy mi się chciało.
Zazwyczaj mi się jednak nie chciało. Kiedy jeszcze miewałam terminy narzucone przez kogoś, jakoś dawałam radę. W ostatniej możliwej chwili rzucałam się do pracy i – ciach, trach – napisane. Ale zawsze musiałam mieć bat nad głową, takie mam wredne oprogramowanie, ludzie.

Ale w przypadku Curriculum Curiosum było zupełnie inaczej.
Kiedyś zdradzę Wam i to, skąd wziął się sam pomysł i czym była ta powieść na samym początku.
Samym początkiem nazywam ten dzień, w którym usiadłam i napisałam zdanie: Dziunia urodziła się trochę za wcześnie.
Powiem Wam tylko tyle, że nawet nie musnęłam myślą takiej idei, że to będzie powieść. Na dodatek pisana online.
Paradne.
Kiedyś, kiedy będę już mogła, opowiem Wam o tym.

Chcę powiedzieć, że przez te trzy miesiące poznałam sens i profity z dyscypliny pisarskiej.
To, że dostawałam informację zwrotną „czytamy, dawaj następny odcinek” było tak nieprawdopodobnie stymulujące, że nie pozwalałam sobie na żadne z ulubionych wykrętów. Żadne „dziś nie jestem w formie”, albo „a może by tak zamiast…”.
To mnie zmieniło.
Pisanie dla Was zmieniło moje nastawienie do pisania.
Zawdzięczam to wszystkim czytającym, ale szczególnie: Izie, Viktorii, Amabilis, Pikfe, Nun (dawaj ten odcinek, bo musze iść spać!), Dorocie, Renatce i Andrzejowi. Ama,  Pikfe i Andrzej prowadzą własne blogi, na których lubię bywać. Każdy jest inny, każdy ma własny klimat, bardzo osobisty.
Tu są linki: Ama , Pikfe ,  Andrzej , Viktoria

Jeśli kogoś pominęłam, albo jeszcze ktoś prowadzi blog, to proszę mi powiedzieć.

Ostatnio zaciekawiło mnie zaglądanie w blogosferę i przyglądanie się różnym rodzajom pisania, różnym klimatom i bardzo złożonym (czasem przedziwnym) wymianom emocjonalnym.
Ludzie zawsze mnie ciekawili, przecież każdy nosi w sobie mały wszechświat. Czasem czytając czyjeś notki blogowe można zostać dopuszczonym do bardzo osobistego wymiaru, bardzo delikatnej ludzkiej materii, fascynująco różnej od własnej.
Chciałabym mieć tyle czasu i tyle emocjonalnych możliwości, żeby częściej towarzyszyć innym w ich wędrówkach pisarskich. I wspierać, podtrzymywać wątpiących, dodawać ducha popadającym w smutek.
Takie tam, normalne ludzkie odruchy.
Wciąż je mam, Prezesowi dzięki.

Teraz chcę podzielić się z Wami swoimi zamierzeniami.
Te dziewięćdziesiąt rozdziałów, które można tu przeczytać, to – używając mojej ulubionej metafory – dom w stanie surowym.
Ma fundamenty, ściany i dach. Ma podłogi i szyby w oknach. Gdzieniegdzie stoją nawet pojedyncze meble, żeby można było przysiąść. Ale do pełnego obrazu, do stanu „pod klucz”, mojemu domowi jeszcze trochę brakuje.
Już nie w trybie online, ale pracując z tekstem zebranym w jednym pliku, będę teraz wypełniać przestrzeń, żeby stworzyć formę książkową.
Niektóre postacie wymagają pogłębienia, niektóre wątki muszę trochę rozbudować i „spleść” w całość. Ale to już sama przyjemność, bo ogólnie jestem zadowolona tak z treści jak z formy.
W międzyczasie będę pisywać różne rzeczy, ale raczej felietonowo. Jak wspomniałam, mam na głowie (dobrowolnie) sprawę w Trybunale Pracy. Na dodatek w obcym języku.

O tym też napiszę, bo przy okazji rozwieję kilka mitów na temat równości i praw człowieka w tej części świata, gdzie utkwiłam.
A na dzisiaj tyle, bo wciąż napawam się jak paw, że pokonałam inercję i lenistwo. Że mimo bardzo niesprzyjających okoliczności skończyłam to, co zaczęłam i chce mi się dalej pracować.
Dla mnie to dar z niebios, gdziekolwiek one są.

Do miłego, ludzie
Uśmiech i ukłon

Ania

Wiem, wiem.
Powinnam dać pierwszeństwo Dziuni i napisać o tym, co wydarzyło się w domu Dochtorostwa. Zwłaszcza, że z wizytą wpadli też Dziadostwo.

Wybaczcie mi proszę.
Wierzę, że znajdę zrozumienie dla mojego egoizmu, który podpowiada mi: odpocznij.

Moja sąsiadka z Kurpiów, Maryśka tak wołała do świętej pamięci Heniutka orzącego pole:
– Odpocznij w nią!!!
Co oznaczało, że ma dać odpocząć kobyle.

I Heniutek posłusznie przerywał robotę, bo koń (nawet jeśli jest kobyłą) ma swoje prawa.
Kiedy tak odpoczywał w tę kobyłę (i w siebie, korzystając z okazji), przysiadał na ławce pod moją chałupą. Paliliśmy papierosy gwarząc o tym, że trzeba rzucić palenie.
Dzisiaj ja odpoczywam w Dziunię, a przy okazji pozwolę sobie trochę potęsknić za Polską.

Wydaje mi się, że to było w innym życiu, ludzie.
A to raptem pięć lat.
Heniutka już nie ma, już nie pogwarzymy, nawet jeśli w końcu uda mi się pojechać do kraju.
Uda mi się?

O tym będzie druga część Anglii dla Angoli, którą planuję zacząć pisać za jakiś czas.
Jeszcze nie teraz.

Utknęłam tu na skutek zbiegu okoliczności.
Okoliczności lubią zbiegać się w chwilach, kiedy tracimy czujność i osiadamy na laurach. Kiedy już się zbiegną, kamień na kamieniu nie zostaje, ludzie.

Najzabawniejsze rzeczy są jeszcze przede mną.
Niedługo stanę przed angielskim Employment Tribunal, żeby podjąć walkę z gigantem.
Sama, bo związek zawodowy na wszelki wypadek usunął mnie ze swoich szeregów.
Śmiech na sali, ludzie.

Dziś miałam moment zwątpienia, dlatego postanowiłam dać sobie chwilkę wytchnienia i – korzystając z okazji – poużalać się nad sobą.

Kiedy normalnemu człowiekowi przytrafiają się takie rzeczy, jak mnie przytrafiły się w ciągu ostatnich 2 lat, to zabiera swoje zabawki i idzie się kolegować z kim innym.
Natomiast ja należę do tej nie lubianej kategorii, która żąda … uwaga: sprawiedliwości.
Rozumiem sprawiedliwość w bardzo prosty sposób: jeśli uczyniłeś coś niezgodnego z prawem to przeproś i napraw szkodę.
Nie chcesz?
Wobec tego ja skorzystam z możliwości, jakie daje prawo takim jak ja.
Mając poczucie, że robię absolutnie słuszną i zgodną z logiką rzecz, ciągle czuję się z tym źle.
Nie chodzi o to, że stanę przeciwko silniejszemu, mającemu sztab prawników przeciwnikowi.
Źle mi z tym, co będę zmuszona opowiedzieć i udokumentować przed tym nieszczęsnym Trybunałem. Wstyd mi, że pozwoliłam na rzeczy, które w dwudziestym pierwszym wieku, w Europie, wśród cywilizowanych ludzi nie powinny się zdarzać.

Ale jeśli ja tego nie zrobię, to dziesiątki kobiet będą przechodzić przez to każdego dnia. Więc czemu nie spróbować stworzyć precedensu, który to uniemożliwi?

Mam poczucie, zupełnie uzasadnione, że zawsze miałam wybór.
Wybrałam walkę, więc walczę.
W dalszym ciągu nie mam wewnętrznego przyzwolenia na łamanie praw człowieka i naruszanie godności.
Mówię: w dalszym ciągu, ponieważ wiele razy miałam ochotę odciąć się emocjonalnie od spraw tego świata.
Wyemigrować wewnętrznie tak głęboko, żeby mnie nie dosięgły żadne ziemskie awantury.
To ze zmęczenia, ludzie.
Przecież tego się nie da zrobić, a jeśli nawet, to na krótko.

Kiedy przestałam zajmować się problemami przemocy domowej i mobbingu w pracy, przyrzekałam sobie, że nigdy więcej.
Prezes musiał chichotać w kułak, słuchając tych moich zapewnień. Po czym celnym kopem sprowadził mnie znowu do stanu, w którym o coś i przeciwko czemuś walczę.
Jak nie stanę, dupa z tyłu, ludzie. Kocham to powiedzonko.

Bywam tak bardzo zmęczona, że płakać się chce.
Ale jednocześnie czuję ogromną ciekawość, co się wydarzy?
Jak będzie?
I – przede wszystkim – kiedy wreszcie uda mi stąd wydostać?

Tu jęczała do Was Ania, która odpoczywa w Dziunię.

PS. Do Wiktorii: zauważyłam podobne zjawisko. Ludzie o niskim poziomie świadomości lubią nadawać kategorie bliźnim, sortować ich jak kartofle, etykietować z zapałem. Na ogół bardzo się mylą w swoich ocenach, ale są do nich serdecznie przywiązani. Z takiej pozycji (osądzającej) bardzo trudno zbliżyć się do kogokolwiek na tyle, żeby go poznać. Przy założeniu, że w ogóle można kogoś poznać:))))