Gacie sąsiada w moim ogrodzie

Czyli przyszła angielska jesień.
Wyje ponury wicher z północnego zachodu.
Jak co roku o tej porze, po moim ogrodzie za domem fruwają majtki, skarpety i koszule sąsiadów. Te, które zawieje na drzewa, już tam zostaną, aż zgniją.
Od strony ulicy: gazety, plastikowe butelki i – jakim cudem? – wstęgi papieru toaletowego.
To znak, że idzie zimny front.
Trzeba będzie włączyć ogrzewanie.
Pies komunalny włóczy się smutny, stary pies, siwy pysk.
Futro ma już takie wyleniałe, pewnie mu zimno na tym północnym wyjcu.

Dyżurni socjopaci pochowali grille i pozamykali okna. Koniec wycia i jodłowania do bladego świtu. To chyba jedyna dobra strona tej ponurości.
Szczerze nienawidzę.

Nie-na-wi-dzę.
Zimnych, ponurych, ciemnych i wietrznych miesięcy.
Od kilku dni nie chodzę na spacery (do cholery, nawet pies komunalny by zrozumiał!). Natychmiast stałam się zgiętą wpół, jęczącą kriplą.
Znaczy kaleką.

Wchodzę po schodach na czworakach, a potem prostuję się dziesięć minut, trzymając się poręczy.
Czuję się jak stary, sparciały grzyb.
I te gacie fruwające po ogrodzie!

W takiej scenerii mogę napisać najwyżej jakiś depresyjny protest song.
Miałam napisać ostatni tekst dla Interii.
Miał mieć tytuł Pożegnanie z Interią.
Ale nie napiszę. Zniknę po angielsku, jak dama.
Zawsze chciałam być damą i mam nareszcie okazję, nie?

Wytrzymałam rok.
Interia nie selekcjonuje komentarzy, każdy może wylać na każdego wiadro pomyj i ekskrementów.
Jakiś bal psychopatów.

Dobrzy Ludzie mówią mi tak: czym ty się przejmujesz, przecież to jest tylko wirtualny świat, to nie powinno cię dotykać.
Powiem na to:
Internet to realny świat ludzi i emocji. Nie wyparowuje, kiedy wyłączam komputer.
W Internecie znalazłam serdecznych przyjaciół, bratnie dusze. Nie znikają z mojej pamięci, kiedy wyłączam komputer.
W Internecie nawrzucano mi inwektyw i nie przestaję czuć się zraniona, kiedy wyłączam komputer.

Wiszę tam od jakiegoś czasu na pierwszym miejscu i ktoś zadaje sobie trud, żeby kilkadziesiąt razy dziennie kliknąć, zbijając moją procentową ocenę.
Myślę sobie – kto aż tak mnie nie znosi, że poświęca mi tyle czasu?
Jakie myśli wysyła pod moim adresem?
Na sto procent nie są to przyjazne myśli.
I ja je czuję, one są realne.
Myśl jest energią.
Zanim się rozpędzicie, żeby nazwać mnie wariatką, przyjmijcie do wiadomości, że myśl jest energią.

A słowa?
Ktoś napisał – broniąc trollizmu – że słowa to tylko zlepek liter.
Nie zgadzam się z tym.
Słowa mają wielką moc. Słowa mają moc zmieniania rzeczywistości.
Słowa mogą zabić.

Napisałam sobie dumnie w profilu: inwektywom nie nadaję znaczenia.
Ale to raczej pobożne życzenie, nie sądzicie?
Jakoś nie widzę siebie, bohatersko stojącej pod deszczem gówna i powtarzającej sobie: to bez znaczenia, to mnie nie rani, bo na to nie pozwalam.

Jest inaczej: nie pozwalam, a rani.
Taka ze mnie mimoza.
Próbując oswoić zjawisko, przyglądałam mu się przez rok.
Udało mi się pojąć zasadniczą różnicę między mną a internetowym terrorystą:
Ja szukam tekstów, które mi się spodobają, szukam czegoś wartościowego.
Troll szuka czegoś, do czego można się przyczepić, wczepić jak oszalały pinczer i gryźć, gryźć, gryźć.
Jeden przyczepił się do mnie jak rzep do psiej dupy.
Stalker internetowy.
Nie mogę spokojnie napisać komentarza innemu autorowi, bo natychmiast wczepia się we mnie.

Paradoksalnie, to nie przez inwektywy straciłam serce dla Interii.
To przez komplement.
Ktoś mi napisał pod Dziadem i Babą, że nie dowierza, że to ja napisałam ów tekst, ale jest za leniwy, żeby to sprawdzić. Bo tekst jest za dobry.
Przypomniały mi się moje ciągłe tłumaczenia kolejnym polonistkom, że NIKT nie pisze za mnie wypracowań.
I obniżane oceny z powodu tych podejrzeń.
Pamiętam, jaka się czułam bezsilna, bo nie mogłam udowodnić – jak udowodnisz? – że piszę samodzielnie.
Dziś pewnie powiedziałyby, te polonistki, że skopiowałam swoje wypracowanie z Internetu, ale są za leniwe, żeby sprawdzić.
I tylko takie komplementy słyszałam: zbyt dobre, żeby było samodzielne.
Chromolę takie komplementy.
Zupełnie mnie nie dotknęły oceny w rodzaju: pojebany autor i artykuł.
Tylko ten komplement. Trauma mi się otworzyła i jeszcze to, że nie warto pisać dla leniwych ludzi.

No, dosyć tych żalów.
Idę pozbierać te latające gacie, zanim wylądują na okolicznych drzewach.
O, słońce wyszło.