Po zapierających pierś w dechach krajobrazach Szkocji mam teraz przed nosem brudnawe podwórka, błagające o odrobinę atencji: grabie i miotły.
Z utęsknieniem wypatrujemy obiecanej zamieci, która by to wszystko zakryła, ale gdzie tam.

W najlepszym razie leci z nieba deszcz zaprawiany śniegowym dżdżem.
W najgorszym – świeci słońce.
Z czystej złośliwości tak świeci, bo przecież to jest Anglia i żadnego słońca być nie powinno. Świeci, żeby pokazać, że żyjemy w takim chlewiku komunalnym, w strefie, gdzie fruwają puste worki na śmiecie.
A puste dlatego, że śmiecie fruwają luzem.

Sprzątanie wydaje się bezcelowe, bo śmiecie są tego, na czyje podwórko je przywieje wiatr.
Tak się składa, że dziś przywiał na moje.
Miotła w dłoń i do roboty – wołają puszki, opakowania po chipsach i wkładki higieniczne.
A ja do nich: won mi z mojego podwórka!
To jest zona komunalna i nikomu się nie chce.

Brzydkość osłabia morale.
Na to konto staram się nie patrzeć w okna i w lustra.

Dziś rano ujrzałam nieskazitelną biel.
Wyszłam z linijką: 8 centymetrów śniegu!

Oto jak spełniają się moje życzenia.
Naprawdę muszę uważać, co piszę.

Sąsiadka nerwowo odgarnia szufelką śnieg z podjazdu.
Wrzuca do wiadra.
Wnosi do domu.
Ptaki mają miny nieco głupawe.
My też.
Co jest?

Jestem zdumiona, że to już właściwie końcówka lutego, bo nie zauważyłam, kiedy odszedł styczeń.
Jeszcze tylko rozmamłany marzec, a potem to już liścień i tuż po nim maj.

I tu jest pies pogrzebany, bo planuję (a raczej usiłuję zaplanować) coś absolutnie wyjątkowego na swoje pięćdziesiąte urodziny.
Jestem nimi tak samo bezgranicznie zdumiona, jak tym, że już kończy się luty.

Jestem nimi – tymi dziwnymi urodzinami – tak nieziemsko zaskoczona, że muszę szczypać się w tyłek, żeby się upewnić.
Że nie śnię.
Jednak pewne oznaki mówią mi, że nie.
Śnię.

Zatem skoro już witać szósty-ratunku-krzyżyk, to z fasonem.
Chciałam spędzić noc w okrągłej wieży z siedemnastego wieku na Isle of Scilly, ale już ktoś zarezerwował ten termin.
Co jest?

W ogóle urodziłam się nie w porę, bo w dniu, kiedy cała populacja rusza na majówkę. I to w całej Europie.
Oryginalnie byłoby więc zostać w domu i spędzić dzień w szlafroku, snując się po podwórku i narzekając na pogodę – jakaby nie była.
Co?

Podążając tropem szlafroka i ogólnego rozgliździajstwa skomentuję jeszcze taki nius-blus:

Ze zgrozą przeczytałam, że angielscy urzędnicy szykują biurokratyczny zamach na istotny składnik lokalnej kultury, a w konsekwencji na wolność obywatelską i prawa człowieka per se.
Nie umiem się z tym pogodzić i nie wyobrażam sobie życia tutaj bez tego elementu: bez piżamy i kapci na ulicach i w sklepach.

Lokalne mamuśki od zawsze odwożą dzieciaki do szkół w szlafrokach, zależnie od wysokości zasiłku, z którego żyją: od podniszczonych kąpielowych, wypranych z koloru, aż po eleganckie kimona z ognistą pticą na plecach. Po drodze wstępują po zakupy, wyprowadzają psy.

I komu to, kurna, przeszkadza?
Że spod szlafroka wystają nogawice od różowej piżamy i kłapiące kapciuchy?

Tym bardziej, że najczęściej na ten szlafrok, piżamkę czy domowy, rozwleczony dres, mamuśki narzucają jakiś paltocik.

Urzędnicy nie są w stanie zrozumieć, że chodzenie w piżamie do sklepu jest wyrazem nonkonformistycznej, wyrafinowanej, postkonsumpcyjnej atrybucji wolności osobistej.
A przy okazji proekologicznie zorientowanej obywatelskiej troski o ergonomię życia codziennego.

Urzędnicy, zniewoleni przez dress code, uciskani w pasie przez przyciasne spódnice, podduszani krawatami, obciążeni dyndającymi identyfikatorami (bez nich trudno byłoby ich rozróżnić), napromieniowani od monitorów – och, co oni mogą wiedzieć o wolności?

Ja jestem z Polski, więc na piżamę zakładam dres, kiedy jadę do lokalnego szopu. Jestem wciąż lata świetlne od tego luzu. W tajemnicy wyznam Wam, że nawet czeszę włosy przed wyjściem. Ciągle nie jestem wolna od dupościsku, że: jak cię widzą, tak cię piszą.
Może tak, a może nie.
Mnie żadne niemiłe myśli nie przychodzą do głowy, kiedy widzę mamuśki w piżamach, szlafrokach i papuciach. Wręcz przeciwnie, patrzę na nie z sympatią.
Luzik.

Dużo większą niechęcią napełnia mnie widok zastępów urzędasów ubranych w jednakowe mundurki, którzy z oddaniem i dumą wydają kolejne ukazy w trosce o morale szarych obywateli.
Na ulice wyjdą wkrótce patrole, których zadaniem będzie zaglądanie pod palta: czy ktoś nie ukrywa pod ancugiem nieświeżego dezabilu.

Przy okazji mogą sprawdzić, czy obywatelka jest domyta i czy wydepilowała pachy.

Inne sprawy: młodociani nożownicy, dealerzy narkotyków, gwałty na randce, dzieci komunalne (czyli nie-wiadomo-czyje) – to są trudne problemy i nie wystarczy pogrozić grzywną, jak w przypadku piżamomamusiek.

Ale – to uważam za kluczowe – państwo socjalne, państwo dające nadpsutą rybę zamiast wędki, to państwo totalitarne.
Takie państwo ingeruje w każdy aspekt życia obywateli, których karmi.
A karmiąc – zabiera wolność.

Myśl tę mogłabym z łatwością rozwinąć matematycznie, udowadniając, że idąc do pracy przeciętna matka na zasiłku traci sporo pieniędzy.
Zdrowy na umyśle człowiek nie zamienia „więcej” na „mniej”.

Zdrowy na umyśle człowiek nie marnuje energii bez potrzeby na ubieranie się, mycie czy chodzenie do pracy.
Hę?
Co jest?
 
PS Po wielogodzinnych konsultacjach antropologiczno-matematycznych przyznaję z ulgą, że Dorota w swoim komentarzu posiadła absolutną rację: to będzie piąty-ratunku-krzyżyk. Co mi do łba strzeliło? To proste: myślałam, że lata się liczy tak, jak godziny: dziesięć po piątej to dziesięć na szóstą.
Uff, ale mi ulżyło, Ludziska!