Mam ostatnio duży ruch ruch na stronie, trochę nowych twarzy, więc pozwólcie, że przedstawię się tym, którzy nie bardzo wiedzą, do jakiej opcji politycznej mnie przypisać.

Zwłaszcza teraz, kiedy nad Wisłą dzieją się te wszystkie trumienne przepychanki.
Walka polityczna już się zaczęła, a będzie oparta na dęciu w straszliwe trąby: dziedzictwo, symbolizm, fatalizm, martyrologia.

Czy ja jestem patriotką?

Zawsze!
Tam gdzie akurat stoję: nie śmiecę, sprzątam po sobie, staram się nie zakłócać życia innym i nie hałasować. Nie zajmować sobą dużo przestrzeni i oszczędzać wodę.

Jestem lokalną patriotką, gdziekolwiek mnie miotnie wiatr.

Jestem wolna wolnością kundla, który nie musi udawać, że jest czystej krwi.
Szczekam sobie na własną nutę, żadne szlachectwo mnie nie zobowiązuje.

Retoryka nacjonalistyczna przyprawia mnie o mdłości.

Nie reaguję na okrzyk: Polacy!
Zawsze reaguję na okrzyk: Ludzie!

Mam alergię na kult jednostki (w tym także na kult mojej własnej jednostki).
Mam awersję do manifestacji, parad, trybun, przemówień, oklasków na wiecach.

Patos i namaszczenie wywołuje u mnie reakcję organiczną: zaczyna się lekkim swędzeniem przepony, a kończy nieopanowanym, histerycznym śmiechem.
Roma, pamiętasz, jak musiałyśmy uciekać z kościoła podczas kazania w 1972 przez ten mój śmiech?

Nie cierpię komunizmu, socjalizmu, demokracji, oligarchii, monarchii, religii i bankowości.
Nie oddaję czci bożkom, kacykom i nie klękam przed ludźmi.

Śmieszy mnie do łez polityczna poprawność, a jednocześnie doceniam jej wartość w życiu społecznym. Zwłaszcza w kwestiach narodowościowych i rasowych.

Mam jednoznacznie negatywny stosunek do kary śmierci.
To jest mój jedyny stały i niezmienny pogląd w kwestiach polityczno-społecznych.
Z całą pewnością będę jeszcze o tym pisać.

Nie oddałabym życia za żadną ideę, na niczyj rozkaz nie strzelałbym do ludzi.

Nie mam szacunku dla żadnej władzy, ale szanuję konkretną służbę innym.
W wymiarze indywidualnym.
Każdej władzy trzeba uważnie patrzeć na ręce, niezależnie od głoszonych haseł i idei – takie mam przekonanie.

Nie sądzę, żeby przebranie – mundur, garnitur, sutanna czy inny ancug – mówiło coś o człowieku, który je nosi. Za to chętnie przyglądam się, jak z tych atrybutów władzy korzysta.

Nie daję wiary przemowom i orędziom, bo są one pisane na zamówienie przez specjalistów d/s wywierania wpływu.
Mogłabym zrobić majątek na pisaniu takich głodnych kawałków co ciemny lud to kupi, ale urodziłam się ułomna: brak mi odpowiednich klepek pod deklem.

Za to mam nadmiernie rozwinięte dziwaczne poczucie humoru, które – dzięki Prezesie! – chroni mnie przed przepaleniem bezpieczników.
Łatwo przychodzi mi ironizowanie, a kiedy jestem zła, mój sarkazm bywa obrzydliwy.
Próbuję to kontrolować, ze zmiennym szczęściem.

Nie będę miała pogrzebu po śmierci, a moje prochy staną się pokarmem dla ryb morskich.
Dlatego jeśli chcecie coś dobrego o mnie powiedzieć, nie czekajcie aż umrę.

Chociaż cokolwiek o mnie powiecie, nie wpłynie to na moją samoocenę – ponieważ ja nie potrzebuję samooceny – wolę autorefleksję.

Kiedy ktoś mnie rani, nie nadstawiam drugiego policzka, ani nie wydłubuję mu oka. Po prostu odchodzę, bo świat jest wciąż duży i nadal są miejsca dla takich jak ja – ludzi bez ambicji, bez korzeni, bez potrzeby przynależności do czegokolwiek poza tym, do czego i tak przynależę.

Z nikim nie toczę sporów o rację, bo wiem, że ona zależy od punktu, z którego patrzymy.
Łatwiej i przyjemniej mi z tymi, którzy widzą podobnie jak ja.

Ale prawdziwy rozwój zawdzięczam tym, którzy swoim sprzeciwem (nie obelgą) poszerzają moje perspektywy.
Byle nie wymagali ode mnie przyznania im jedynej racji.

Jeszcze jedno: uznaję wyższość tego, co jest tu i teraz, nad tym co było lub będzie.

Teraz, kiedy już coś o mnie wiecie, łatwiej Wam będzie rozumieć, czemu budzę Waszą irytację.