Prawda to prastara, jak tablice Mojżeszowe, albo jeszcze starsza. Głosi ona, że jak chłop baby nie bije, to jej wątroba gnije. Albo jemu wątroba gnije, chłopu nieszczęsnemu, co nie bije.
Są co najmniej dwie wersje gnijącej wątroby. W wersji warszawskiej gnije ona chłopu dobremu (co nie bije). Wsiowa wersja podaje, że gnije niebitej babie. Dodając, że baba niebita jest jak kosa nieklepana.

Na końcu takiej mądrości należy dodać koniecznie frazę: TAKA PRAWDA.
Taki świecki odpowiednik pobożnego amen.

Ponieważ domową przemocą zajmuję się z przerwami od lat prawie dwudziestu, głowę mam poobijaną od walenia w mur tych prastarych prawd.
I wcale, ale to wcale mnie nie porusza komunikat, który wypłynął z ust pełnomocniczki do spraw równego traktowania, Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz: „Rada Ministrów zdecydowała, że Konwencja Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej zostanie podpisana”.

Cóż za ulga tu dla nas na wiosze.
Jakaż nowa nadzieja wstępuje w serce Jadźki, która leży na chirurgii w Płońsku po kolejnym obiciu wątroby przez konkubenta. A Jola, która od trzydziestu lat ma oczy dookoła głowy, żeby w porę uchylić się przed ciosem lub kopniakiem. Tak, Jola jest wręcz wniebowzięta, że nasz rząd podpisze tę konwencję.
I dziewczynka F. bawiąca się z owrzodzonym psem w jego budzie. Pisałam o niej na swoim blogu, kto ciekawy.
Ona też czeka na ten podpis z nadzieją i wzruszeniem.

Ja zaś, Pani Agnieszko od Równego Traktowania, mogę ewentualnie wzruszyć ramionami. Tak w kwestii równego traktowania, jak i zwalczania domowej przemocy.
Trzeciego lipca 1995 roku po raz pierwszy zadzwonił telefon Ogólnopolskiego Pogotowia dla Ofiar Przemocy. Byłam tam, kiedy dzwonił. I gdy dzwoniły kolejne, setki, tysiące telefonów. Byłam tam, ponieważ – tak jak gromada innych głupców – wierzyłam, że połączone siły psychologii, prawa, dobrej woli, rozumu, wiedzy, pasji i życzliwości dla krzywdzonych zdołają przebić się przez mury gnijącej wątroby, nieklepanej kosy, tych ohydnych, jadowitych wirusów, zżerających mózgi całym pokoleniom kobiet i mężczyzn. Tego: widziały gały, co brały.
Tego: jak suka nie da, to pies nie weźmie.

Wiecie, co to jest? To są przekonania, ubrane w rzekomodowcipne formy przysłów.
To są filtry poznawcze, przez które patrzycie na świat, na siebie, na innych.
To jest uwiąd ludzkiego ducha i rozumu, zastąpionego przez powtarzane bezmyślnie frazesy.

Wyplułam sobie oskrzela, starając się wyjaśnić grupom policjantów, nauczycieli, pracowników socjalnych, prawników, lekarzy i innych ras, zorientowanych prospołecznie na czym polega sedno relacji między ofiarą a sprawcą przemocy. Po to, żeby – w kontakcie z nią, z ofiarą – nie padało: „a czym go pani tak zdenerwowała, że aż panią pobił?”
Jeździliśmy z tymi szkoleniami po całym kraju, jak cyrk objazdowy, znosząc głupie dowcipy (policja), gorzkie żale (nauczyciele), sceptyczne uwagi (lekarze i prawnicy). Zależało nam. Nie na pieniądzach i zaszczytach, tylko na prawdziwej pracy u podstaw.

Ale to nie trwało długo, bo tam, gdzie są ludzie, tam jest i piekło. Smutna historia samczych wojen terytorialnych w tymże Ogólnopolskim Pogotowiu, które w końcu rozpadło się z hukiem, jak śmierdząca purchawka, na dwie strefy wpływów. Szkoda słów.

Co osiągnięto przez te lata inwestowania w „system pomocowy”? Z mojego punktu widzenia niewiele. Opadają mi ręce, kiedy po raz milionowy słyszę historię, jak policjant, wypełniając Niebieską Kartę rzucił od niechcenia: „Mogłaby pani tu trochę posprzątać, to i chłop by się nie czepiał”.
Albo jak prokurator tłumaczy umorzenie postępowania z artykułu 207k.k. (przemoc domowa), cytuję: „Pozwany nie był w stanie używać przemocy w stopniu opisanym przez powódkę, ponieważ zazwyczaj stał pod sklepem i pił alkohol, nie bywając w tym czasie w domu”.

I żadna konwencja tego nie zmieni, nawet, jeśli tym smutnym panom w garniturach uda się w końcu przetłumaczyć pojęcie „gender”. Taka prawda.